Weer naar Alaska!

Ieder jaar wanneer we na 4 weken Amerika weer terug naar huis reizen weten we een ding zeker: volgend jaar wordt het weer Amerika, al weten we doorgaans niet welk deel het zal worden. De rode stenen en hoodoos in het gebied Utah, Arizona, New Mexico blijven altijd trekken net zo als de steden aan de oostkust en dat we nog een keer naar New Orleans terug willen staat ook vast. Maar vorig jaar was het anders: toen we terugkeerden uit Alaska wisten we dat, als de dollar iets gunstiger zou staan, we in 2013 terug zouden keren naar Alaska. Het was een onvergetelijke vakantie met veel mooie natuur en wildlife en bijzonder vriendelijke mensen. Toen we in maart jl. zagen dat de dollar inderdaad wat gunstiger stond dan vorig jaar zijn we ons gaan verdiepen in vliegtickets. Uiteindelijk is het een vlucht met Icelandair geworden met een overstap in Reykjavik. Eigenlijk zouden we wat trouwer moeten zijn aan een vliegmaatschappij dan zouden de gespaarde miles behouden blijven. Nu verlopen ze steeds omdat we bijna ieder jaar met een andere maatschappij gaan.
Het voordeel dat we vorig jaar ook naar Alaska geweest zijn is dat we precies weten wat we nog een keer willen zien, wat we over willen slaan (Canada) en wat we dit jaar toe willen voegen (dagje vissen, het Wrangell-St. Elias National Park en als het even kan een bezoekje aan de poolcirkel). Ook zouden we Robert & Patti heel graag nog een keer ontmoeten om bij te praten en samen te geocachen. En natuurlijk weten we dat we dit jaar een rol grijze vuilniszakken mee moeten nemen om de ramen af te plakken als het 's nachts maar niet donker wordt. We weten het al op voorhand: ook dit jaar gaan we het weer goed hebben!
We wilden graag weer als auto een grote SUV/ 4WD. Behalve dat we veel altijd erg veel spullen bij ons hebben willen we ook de ruimte hebben. Toen we de auto wilden boeken hadden we echter een minder leuke ervaring. De auto die vorig jaar 1300 euro was, was dit jaar 1900 euro. Andere websites, of rechtstreeks bij het autoverhuurbedrijf, maakte het nog duurder met prijzen vanaf 2700 euro. Nu weten we dat een maandje Alaska niet goedkoop is, maar dit werd toch echt te gek. De prijzen gingen niet omlaag, stegen zelfs licht dus toen maar eens om opheldering gevraagd. Een kwestie van vraag en aanbod was het antwoord. Wat er werkelijk aan de hand is weten we niet maar tegen de tijd dat we knoop hadden doorgehakt en de auto toch wilden reserveren was deze nog duurder geworden en even later niet meer leverbaar. Dan maar een mini busje: ook niet meer leverbaar. Pfff. Dan maar "terug" naar de full size: ook niet meer leverbaar. Uiteindelijk voor de midsize gegaan maar toen kregen we weer te horen dat die er niet was, maar wel een full size, die er eerst niet meer was. Die dan maar geboekt, maar met de trips die we willen maken is een 4WD noodzakelijk. We zullen dus 2 x tijdens de reis iets moeten regelen met een lokale verhuurder, of een vliegtuigje pakken (is in Alaska een "normale" manier van vervoer). Maar stiekem hopen we natuurlijk dat Herz zelf wel een 4WD op de airport heeft en wij bij aankomst goed kunnen onderhandelen over een upgrade. De 4WD die we willen rijdt ook nog maar 8km op een liter. Afijn, we hadden toch als enige eis gesteld om naar Alaska te gaan dat de dollar laag stond? Dat staat die met 0,77 eurocent dus we zullen niet klagen. Nu de vlucht en de auto geboekt zijn gaan we ons maar verdiepen in de route. Het zal ongeveer worden Anchorage - Seward - Ferry naar Valdez - Wrangell St. Elias N.P - Glenallen - Tok - Whitehorse - Skagway - Ferry naar Juneau - Haines - Richting Fairbanks - Poolcirkel - en weer afzakken naar Anchorache.

Dag 1: 17 juli Etten Leur - Amsterdam - Reijkjavik - Anchorage

Nog even een hectisch dagje opruimen en poetsen, koffers inpakken en laatste inkopen doen en dan naar Schiphol. Beproefd recept van de laatste jaren, nachtje slapen bij Van der Valk, lekker ontbijtje scoren en dan op je gemak naar de luchthaven gebracht worden. Wel even nog de Visa en de ING op de hoogte brengen van ons verblijf buiten Europa anders heb je de komende dagen daar geen autorisatie om te betalen. Altijd lastig in Amerika als je creditcard niet werkt. Beide instanties werken lekker vlot mee, dus ook dat is snel geregeld. Weer een zorgje minder. Op Schiphol blijkt altijd weer dat de chaotische drukte van de luchthaven meer enerverend is dan je wenst. We hebben nog niet ingecheckt en dat kan alleen via internet, dus niet op de terminals op de luchthaven zelf. We hebben nog tijd, dus dat doen we even, denken we. Tot Jos een lettertje van een paspoort verkeert intypt en de Esta van Esmée niet herkend wordt in het systeem. Haar vlucht stopt in Reijkjavik lijkt het. Gelukkig gaat het nog goed bij de bagage-incheck en worden de koffers netjes doorgelabeld naar de eindbestemming. Geen omkijken meer naar.

Dan op zoek naar de security, waar we wat nerveuzer zijn dan anders, nadat Jos zijn iPad vorige keer bij de security op Schiphol verdween. Nergens meer te vinden en wie er ook bijkwam van de beveiliging (ploegleider, hoofd beveiliging, marechaussee, luchthavenautoriteit), de iPad bleef weg. Tijd om aangifte te doen heb je dan niet, want dan vertrekt je vlucht zonder jou en daar ben je niet voor (of tegen) verzekerd. Dus waakzaamheid is geboden, zeer tegen de zin van de beveiligers. Die balen natuurlijk dat laatst in het nieuws kwam dat hun eigen collega's op grote schaal spullen achterover drukten bij de controles. Nog even de fax-free bezoeken en dan op naar de lounge. Lekker relaxt hangen in een royale fauteuil met een leker drankje en wat te eten. Wachten duurt altijd lang, maar hoeft op deze manier niet vervelend te zijn. In het vliegtuig zitten we onmiddellijk achter de business-class, dat wil zeggen dat we dezelfde stoelen hebben, met dezelfde beenlengte, alleen iets minder luxe eten. Dus geen metalen bestekje en echte glazen, but who cares. Wij vermaken ons prima en kijken een filmpje, luisteren wat muziek. Voor we het weten zijn we in IJsland. Daar is het wat onoverzichtelijk voor ons waardoor we twee keer door de douane moeten voordat we even in de lounge neerploffen en een echt schoon toilet kunnen gebruiken. Een klein vliegveld als in Reijkjavik heeft net iets te veel passagiers voor het aantal toiletten, zeker nu ze overal aan het verbouwen zijn. Reizen geeft primitieve toestanden en dat is prima, maar niet op een luchthaven ;-) Als je toch in de lounge zit kan je net zo goed een drankje en een snackje nemen. Al was het maar om de tijd door te komen. En dan weer vlug het vliegtuig in voor de laatste etappe van vandaag, Keflavik naar Anchorage. We hebben fantastisch uitzicht op bergen, gletsjers en ijsschotsen. Deze route is een vakantie op zich.

Onderweg is de keuze film kijken of slapen. Esmée kiest voor het laatste en Jos voor het eerste. En zo tikken ook de laatste uren gestaag weg. Een beetje gaar stappen we uiteindelijk uit het vliegtuig. De douane gaat redelijk snel en we hebben voor de verandering een vrolijke immigratiemedewerker, die zelfs enkele woorden Nederlands kent omdat hij daar een tijdje gewoond heeft, dus vraagt hij of we geen verboden spullen als kroketten, bitterballen of frikadellen bij ons hebben. Zo'n vrolijke immigratieman is echt een verademing bij de doorgaans strenge, stijve en afstandelijke beambten die we tot nu toe vaak zijn tegengekomen.

Bij de douane blijken we toch wat spulletjes bij ons te hebben die het land niet in mogen. Voor onze cache-vrienden Patti en Robert hebben we naast soorten drop en ontbijtkoek wat bierworstjes meegenomen, maar die mogen echt niet mee het land in, die worden geconfisqueerd. Dat wil zeggen, twee pakjes worden ingenomen en een pakje blijft in de koffer achter. Wie dit begrijpt mag het mij uitleggen. Het gaat allemaal heel gemoedelijk en even vraag je je af of dit wel echt de Amerikaanse grens is. Dan op naar Hertz waar we een fullsize auto hebben besteld omdat er geen SUV was. Die is er nu alleen als we 1000$ bijbetalen; ok dan maar de fullsize. Die blijken tegenwoordig toch wat kleiner dan voorheen, dus reden om toch nog even bij de desk navraag te doen of dit wel echt een fullsize is. Dat blijkt het geval ondanks dat we ervan overtuigd zijn dat hier geen vijf volwassenen en vier koffers inpassen. Het is dan ook een behoorlijke beproeving om onze 3 koffers, laptoptassen en handbagage in de auto te krijgen. Maar als dat gelukt is gaan we op pad. Eerst nog snel even de Hollandse spulletjes als ontbijtkoek, salmiakjes en dubbel zoute drop afgeven bij Patti en Robert. Met hen gaan we over drie weken een weekendje cachen. En we willen niet dat de koek oud wordt en wij nog drie weken alles met ons meeslepen.

De Buick is verder wel luxe uitgevoerd en rijdt prima en vooral stil. Achteruitrijcamera en dodehoek-indicator in de buitenspiegels zijn absoluut geen standaard. Evenals een comfortsleutel waarmee je alles kunt doen zonder de sleutel uit je zak te halen. Zou helemaal fantastisch zijn als de auto de sleutel ook steeds zou herkennen, maar dat blijkt niet zo als we in Girdwood zijn aangekomen bij ons slaapverblijf. Dan krijgen we de auto niet meer gestart omdat de auto geen sleutel herkent. Dus niet starten, geen deuren kunnen openen of sluiten en geen bagageklep kunnen openen. Een kwaal waar we later nog een keer last van krijgen. Na langdurig gepruts slaat de motor aan! In Girdwood nog snel even een broodje bij de Subways gehaald en dan snel naar bed, we zijn immers al meer dan een etmaal in touw. Tijd voor rust.
Reageer hier

Dag 2: donderdag 18 juli Girdwood - Seward

Nadat de auto gisteren voor ons net iets te veel kuren had en vanochtend wederom bijna niet wil starten, hebben we besloten om hem vandaag toch terug te brengen naar Hertz. Door onze Alaska ervaring weten we dat er naast Anchorage alleen een Hertz filiaal is in Fairbanks; we gaan dus 40 mijl terug naar Anchorage. Na enig bakkeleien wordt deze Buick omgeruild voor een midsize SUV, minder stil en minder luxe, maar wel vertrouwd na alle Jeeps die we al eerder gereden hebben. En een 4x4 aangedreven auto, wat onderweg nog best van pas kan komen met alle gravelroads.

Dus opnieuw verlaten we de luchthaven en gaan naar Seward wat het einddoel van vandaag is. Onderweg pikken we een paar caches op en genieten we waar mogelijk van het prachtige weer. Vorig jaar regende het dagenlang in deze regio, maar nu is het er prachtig zonnig met hier en daar een wolkje. Lekker om buiten te zijn en goed tegen de jetlag.

Onderweg lunchen we even bij een typische log-diner. Een leuk ouderwets restaurant in blokhut-stijl. Het jongetje de er werkt is weg van het Nederlands elftal waarbij hij feilloos weet uit te leggen dat Oranje de beste aanvallers heeft, maar niet de sterkste defensie. Hij wil dolgraag een keertje naar Nederland, maar eerst even werken in Alaska. Als we onze weg vervolgen lezen we in de Milepost dat er een plaats is waar je zalmen van dichtbij tegen de stroom in kunt zien zwemmen in de rivier. Als we er aankomen rijdt er net een stel weg op een motor dat ons aanraadt even te gaan kijken. Ze zijn er vol van.

We lopen de paar honderd meter door het bos naar het riviertje en daar aangekomen zien we prachtige rode zalmen in het heldere water zwemmen. Ze zwemen steeds een stukje tegen de stroom in, om zich daarna weer wat te laten afzakken en hun oefening opnieuw uit te voeren. Ze zwemmen in paartjes waardoor het lijkt alsof ze een paringsdansje uitvoeren en misschien is het dat ook wel. Het water is prachtig helder, dus de rode vissen zijn goed te zien in hun zwemoefeningen. Ze springen af en toe echt boven het water uit, het is volop genieten. Als we terugkomen bij de parkeerplaats komt er net een stel aan dat vanuit de auto eerst willen weten of het wel de moeite waard is om de auto uit te komen. Tja, wat zullen we er van zeggen?

Vlak voor Seward bezoeken we nogmaals de Exit Glacier, een prachtige, compacte en overzichtelijke gletsjer die we vorig jaar slechts even konden bezoeken vanwege de regen die toen de dag een beetje verwaterde. Vandaag ligt hij er zonovergoten bij. We ontmoeten vlak voor de gletsjer en ook daarna ook bij de gletsjer een stel veertigers uit de staat Mississippi dat eergisteren getrouwd is en waarvan de vrouwelijke helft binnen vijf minuten vertelt dat ze een pacemaker heeft, dus wat rustig aan de gletsjer moet beklimmen (bijna grap ik terug dat ik er ook een heb die Esmée heet). Typisch zo'n Amerikaanse ontmoeting waarbij je binnen no time van alles hoort over persoonlijke omstandigheden. We wandelen de heuvel op tot vlak bij de gletsjer waar een stevig windje staat dat over de gletsjer waait en je kleren doet wapperen. Het blijft een prachtig gezicht om zo'n immense ijsmassa te zien die door de filtering van licht blauw oplicht. Bij zon ziet de glacier er minder blauw uit, maar minstens zo imposant omdat hij de stralende zon trotseert. Onze slaapplaats is dezelfde die we vorig jaar gebruikten, maar dit keer hebben we een huisje op het terrein in plaats van een kamer in het hoofdgebouw. Ziet er allemaal goed uit en in de late middagzon nemen we een light-biertje op ons terras.

Daarna rijden we naar Seward voor een mini-event met wat andere cachers, een stel uit Virginia (met bijna 15000 caches), een stel uit Idoha en cachers uit Anchorage, die ook onze cache-vrienden uit die plaats blijken te kennen. Er is ook een stel dat niet cacht, maar dat met de mensen uit Virginia de volgende dag een cruise gaat maken in de Inside Passage. Het wordt een jolig event, waarbij volop gediscovered wordt en waarbij de verhalen over caches worden uitgewisseld. Er gaan wat TB's van hand tot hand afhankelijk van hun bestemming. We zien ook wat prachtige voorbeelden van figuur-caches die de mensen uit Idaho mede gelegd hebben, een in de vorm van een locomotief en een in de vorm van en straaljager. Wat cachers allemaal niet verzinnen om hun spel nog interessanter te maken. Na een biertje nemen wij afscheid omdat we graag nog even buiten zijn (tegen de jetlag) en nog wat caches willen zoeken. We krijgen twee pins als herinnering. Het is en blijft prachtig weer, met de zon op de bergen rondom Seward, waarbij het tot laat in de avond licht blijft. Echt totaal anders dan vorig jaar toen alles er druiliger en verlaten bij lag. Nu is iedereen - tenminste alle toeristen - nog buiten en in beweging. We eten nog een hapje in een ouderwetse diner, waar ze eerlijk en goed bereid voedsel serveren tegen een aantrekkelijk prijs (zeker in dit toeristendorp) en met een door alle personeel uitgestraalde gastvrijheid.

Als we daarna de route terug nemen naar onze auto poseert Esmée nog even in een hondenslee. We vinden ook nog een cache die vorig jaar voor ons nog verborgen bleef en komen onze cachers uit Virginia nogmaals tegen. Ze balen ervan dat ze een eenvoudige 1,1 cache (de meest simpele van alle) niet hebben kunnen vinden. Wij spotten nog een laatste cache in de bast van een boom en vertrekken dan naar naar onze slaapplek. Nog even de administratie bijwerken en even kijken hoe er morgen gereden moet worden, met op de achtergrond de sportuitslagen op tv, en dan onder de wol.
Reageer hier

Dag 3: vrijdag 19 juli, Seward - Whittier - Valdez

Vandaag zijn we vroeg wakker het is net 4 uur geweest als we besluiten maar uit bed te gaan, toch last van een beetje jetlag? Tijd genoeg om even de tekst van de blog bij te werken en de dag voor te bereiden. We moeten op tijd in Whittier zijn voor de boot naar Valdez, maar we moeten daarvoor zorgen dat we op tijd bij de tunnel zijn die de enige toegangsweg is naar Whittier. Het is een eenbaanstunnel, waar afwisselend treinverkeer en autoverkeer van en naar Whittier rijden. We kunnen een keer per uur door de tunnel naar Whittier, dus zorgvuldig plannen is vandaag van belang. We willen onderweg natuurlijk ook nog wat caches zoeken en vinden. Eerst ontbijten en als we de eetzaal binnenkomen is het net alsof tussen vorig jaar en nu de tijd absoluut heeft stilgestaan. Dezelfde oude mevrouw die met een nors gezicht wat melk, sinaasappelsap en koffie op tafel plaatst en als je al wat bij de tafel van de buren hebt geleend krijg je het boze oog op je gericht. Even later gaat ze buiten op de veranda een sigaretje zitten roken, precies als vorig jaar. We grappen erover met onze tafelgenoten, een gepensioneerd echtpaar waarvan zij onderwijzeres was op de basisschool en hij conciërge op de middelbare school, zijn oude middelbare school. We hebben dus wat gemeenschappelijke referentiekaders, delen wat zorgen over ontwikkelingen van kinderen en hun ouders, maar zien gelukkig dat er nog steeds veel goed gaat op scholen en in gezinnen. Terwijl we ontbijten komen de eigenaresse en haar zoon binnen, ook precies hetzelfde als vorig jaar. Hij met zijn krantje en zij onmiddellijk achter de computer om de rekeningen klaar te maken. Hij bestudeert de koopjes en meldt die aan zijn moeder en knipt vervolgens de bonnetjes ervan uit de krant. We kunnen ons voorstellen hoe alle dagen hier hetzelfde zijn.

Na het ontbijt pakken we de spulletjes in en vertrekken richting Whittier. Geocachen in Alaska valt niet altijd mee, de inschatting van moeilijkheid en terrein zijn toch wat anders dan we in Nederland gewend zijn. En eigenlijk willen we niet te veel tijd verdoen met lang zoeken vanwege ons krappe tijdschema. Onderweg vinden we uiteindelijk slechts drie caches langs de route. We zien onderweg nog wel hele scholen rode zalmen in een riviertje in de buurt van de viskwekerij. Dat blijft een fascinerend gezicht. Als we bij een van de stops wegrijden verschijnt in het display van de auto de tekst "change oil". Echt weer iets voor ons om zoiets te hebben. In Whittier zullen we op zoek gaan naar een oplossing. We zijn op tijd voor de tunnel en na even wachten mogen we de 6 km lange tunnel in. Redelijk donker, vochtig en binnenin ruwe muren en plafonds en een spoorrails in het wegdek waar je overheen rijdt. We worden via een verkeerslicht in de buis gedirigeerd en binnen no-time ben je er al doorheen; het lijkt nog het meest op een attractie in de Efteling.


We hopen dat Hertz hier een mini-office heeft, maar het blijkt dat Avis hier het alleenrecht heeft. We bellen met de helpdesk en die weten weinig anders te zeggen dat we naar Anchorage terug moeten. We melden dat da geen optie is omdat we in de wachtrij staan voor de Ferry naar Valdez, waarna de dame vraagt of dat in Canada is!! Als we melden dat het Alaska is, vraagt ze of het dicht bij Fairbanks is!! Geen idee waar ze over praat en dat moet dan gestrande reizigers van Hertz raad geven. Het enige dat ze kan uitbrengen is dat het heel vervelend is en dat we dan maar naar enkele bekende servicepunten moeten gaan om het euvel te laten verhelpen. Als we melden dat de bekende servicepunten in Valdez niet te vinden zijn, krijgen het advies dan maar een garage te zoeken en het bedrag voor te schieten. Als we melden dat we daar slechte ervaringen mee hebben - vorig jaar duurde het 9 maanden voordat we het geld van een bandreparatie terug ontvangen hadden, meldt ze meeleven dat het heel vervelend is. Als we vervolgens melden dat dit al de tweede auto in twee dagen is, met nu weer een nieuw probleem meldt ze netjes dat we bij terugkomst maar met de manager in Anchorage moeten praten over compensatie. Van dit soort adviezen worden we niet blij. Dus laten we de dame in ieder geval een melding n het systeem maken over onze klacht. Dat doet ze braaf, maar je schiet er niets mee op. Uiteindelijk kost het straks weer een halve ochtend om hun vergeten werk te doen. Je vakantie wordt er een beetje door vergald. We pikken nog snel drie caches op en melden ons dan bij de ferry. Daar krijgen we geld terug omdat we een kleinere auto hebben dan verwacht. Scheelt toch weer geld voor een hamburger in Alaska ($ 18) of voor motorolie.

Na enig wachten mogen we de ferry op en dan is het verder genieten van het mooie weer op het dek en de relaxte vaartocht naar Valdez. We luieren wat in een zonnestoeltje, eten een broodje, schieten wat foto's en kletsen wat met medepassagiers. We spotten twee walvisjes, wat puffins en varen door een ijsveld bij de Prince William Sound. De Prince William Sound is een deel van de Golf van Alaska ten zuiden van Alaska. Hij heeft een kustlijn van een kleine 5000 kilometer. In het oosten, noorden en westen wordt de Prince William Sound omgeven door de Chugach Mountains.De baai is vernoemd naar prins William, de latere koning Willem IV van het Verenigd Koninkrijk. In het noorden van de baai komt de Columbia-gletsjer over een breedte van 10 km uit in de Prince William Sound.

In de Sound drijft een grote hoop ijs van de gletsjer en daardoor is het gebied een stuk koeler dan de omringende gebieden, alsof je een glas whisky koelt met ijsblokjes ;-) , we hebben hier warme jassen nodig om het buiten een beetje uit te houden, terwijl we eerder in t-shirtjes buiten konden zitten. Na de Prince William Sound wordt het weer wat warmer en plots zien we een groep orka's (killer whales), die hun scherp gepunte rugvin boven het water uitsteken. Ze worden niet zo vaak gezien, dus we hebben nu iets bijzonders meegemaakt. Al met al is het een hele mooie en ontspannen overtocht waardoor we het absoluut niet als een reisdag ervaren. Na vijf en een een half uur bereiken we Valdez, waar we snel inchecken en daarna zalm gaan eten bij the Halibut House, verse vis in een McDonalds omgeving, heerlijk. Er ligt nog een niet gevonden cache in Valdez en we zijn vastbesloten die als eerste te vinden. En dat lukt, dus een FTF in Alaska! Een FTF scoren lukt in de regio Roosendaal al niet meer 10 minuten nadat de cache online is gekomen.

Daarna nemen we nog een kijkje bij de viskwekerij omdat er vaak beren komen en jawel, er staat al een hele groep fotografen te wachten. We rijden even door naar de plek waar duizenden zalmen elkaar verdringen om terug te kunnen naar de kwekerij. Hij leken wel palingen in een emmer, zo krioelen ze over elkaar heen. Vorig jaar zijn we hier ook wezen kijken, maar toen met laag water. Dan is het vele malen fascinerender omdat je het dan echt goed ziet, maar ook nu blijft het bijzonder al die zalmen zo op elkaar gepropt. Als we terugrijden naar de plek van de fotografen blijkt er een moederbeer met vier jongen aangekomen te zijn.

Dus snel uitstappen, tele-lensje op het toestel plaatsen en foto's maken. De jonge beren moeten leren vissen, maar ze kunnen er nog niets van. De beren keren na een kwartiertje onverrichter zaken terug naar het bos. We zagen vandaag alles bij elkaar veel wildlife. Een mooie dag, een zonovergoten boottocht, veel wildlife en een first to find, wat wil een mens nog meer, behalve het gedoe bij Hertz?
Reageer hier

Dag 4: zaterdag 20 juli 2013 Valdez

Nog steeds vroeg wakker en de donkere hemel wijst op regen. Vandaag 60% kans op regen en voor dat we een half uur verder zijn komt het volop uit de hemel naar beneden. We genieten van het ontbijt en werken de website bij, we hebben vandaag redelijk goed internet. Dus verslagen erbij en foto's uitgezocht. Geeft het gevoel weer een beetje bij te zijn. De komende dagen in Valdez zal de blog wel netjes bijgewerkt blijven, daarna wordt het dagenlang de bush, dus we zullen het dan even zonder internet moeten stellen en onze volgers dus zonder verhalen. Ook even skypen met het thuisfront, want ook dat soort verworvenheden maakt reizen makkelijker, als er tenminste internet is. Daarna op weg naar de garage.

De regen is inmiddels gestopt maar het blijft wel erg mistig en het wordt de rest van de dag weer langzaamaan zonnig. De garages zijn op zaterdag gesloten en ze hebben echt geen trek in een olieverversingsklusje (mooi woord voor scrabble). Maandag zijn we de eerste. Bij beide garages verzekeren ze ons dat we makkelijk de hele vakantie door kunnen, maar je voelt je toch niet lekker met zo'n jengelende melding in je scherm. Eentje kijkt even naar het oliepijl en daarmee moeten we het doen.

Dan maar wat caches gezocht. We doen vandaag onze eerste Amerikaanse multi, 4,5/1,5. Het blijkt vooral moeilijk om de goede route te vinden, de cache zelf is niet zo'n probleem, hoewel anderen daar anders over rapporteren. Vandaag ook tijd voor revanche, caches die we vorig jaar niet vonden. Sommigen blijken nu kinderlijk eenvoudig. Waren we vorig jaar zo dom of zijn we nu zo slim?, vragen we ons zoals Louis van Gaal af. Een enkele blijft ook dit jaar voor ons verborgen. We beginnen een beetje te begrijpen hoe Amerikanen cachen, rekening houdend met hevige sneeuw in de winter en veel meer natuurlijke verstopplaatsen.

Geleidelijk trekt de mist op boven de bergen en de zee en dat geeft op veel plekken mooie plaatjes. Het lijkt erop dat het toch nog een mooie dag zal gaan worden. We informeren in het dorp naar mogelijkheden om te vissen. We blijken ons een beetje vergist te hebben in die bezigheid. Dachten wij nog dat het gewoon een gezellig boottripje is waarbij je een hengeltje uitgooit en wat eet en drinkt, dat blijkt niet het geval. Het is een serieuze bezigheid, met dito prijskaartje. $ 250 per persoon is het minimum, daar komt nog $ 30 voor een vergunning bij en eten en drinken aan boord is voor eigen rekening. Verder mag je als buitenlander slechts drie vissen vangen. Een heilbot-tochtje is nog een stuk duurder. Vissen aan de haven kan, mits je een hengel hebt en een permit koopt. En aas natuurlijk. Onze aanvankelijke, mogelijk wat naïeve, verwachtingen over een beetje vissen vervliegen als sneeuw voor de zon. We zoeken nog wat caches en na de laatste, waarbij Jos bij laag water over de spekgladde rotsen aan de waterkant moet klimmen vinden we het welletjes. Tijd voor een biertje in de zon op het terras. Valdez is mogelijk een van de weinige plaatsen in de US waar je op terras bier mag drinken, of wijn. We hebben onmiddellijk aanspraak van een groep jonge mannen die uitgelaten het weekend beginnen te vieren. Ze werken 6 dagen en zijn net aan hun korte weekend begonnen. Ook nu weer een jongen die connecties heeft met Nederland, hij groeide op in een Nederlandse kerkelijke gemeenschap in San Diego, California. Gisteren ontmoetten we een man wiens vrouw van Nederlandse origine was. Het houdt hier niet op met die Hollandse connectie... Bij het hotel zoeken we nog even de zon op. We wandelen nog even door het dorp, kopen nog even chips bij de Safeways en belanden daarna bij Ernestos, een Mexicaans restaurant naast ons hotel dat ook in de Lonely Planet wordt besproken.
Esmée kiest iets traditioneels en Jos gaat voor de special, een combinatie van Halibut met garnalen in Mexicaanse stijl en speciaal biertje met een scheutje bloody Mary. De smaak van onze beide gerechten is goed, de opmaak van de bordjes netjes, alleen is alles net een beetje over cooked en dat is jammer van zulke leuke gerechtjes, zoals chef Kranenborg zou zeggen.
Reageer hier

Dag 5: zondag 21 juli 2013 - Valdez

Vandaag begint de dag met zon, het is niet voor niets zondag. We hebben ons ingeschreven voor een gebedsdienst op het water in de Chapel of the Sea. De schipper van de Little Lulu Belle stelt iedere zondag zijn cruise-schip ter beschikking voor een dienst. Mensen vanuit heel Amerika die dan in Valdez zijn, schrijven in om deel te kunnen nemen en delen een moment van gebed en bezinning. Het is een heel bijzondere dienst, dobberend op het water tussen de zee-otters en zeeleeuwen, met de zon weerkaatsend in het water en de besneeuwde bergen rondom, met zang en gebed. De dienst wordt geleid door een dominee van de Church of the Nazarene. Hij begint met te zeggen dat hij presbyteriaans is en mogelijk dingen gaat zeggen die niet iedereen evenveel kan waarderen, maar dat ieder gewoon weg mag gaan.

Het levert een vrolijk moment op. De dienst is licht van toon, vol van hoop en saamhorigheid. Na de dienst varen we terug naar Valdez en is er ruimschoots de gelegenheid om zee-otters en zeeleeuwen te bewonderen. Het is blijkbaar de eerste zonnige zondag in Valdez. We boffen. Na de dienst kleden we ons om en gaan we nog wat caches pakken.

Omdat de vistrip niet doorgaat hebben we vandaag zeeën van tijd en met dit mooie weer is dat geen straf. We vinden caches op allerlei plekken. Boven op de kliffen, op een pad waar net de beren gezien zijn (we rammelen extra hard met onze berenbellen) en op de rotsen die alleen bij eb droogstaan. Het leuke van geocachen op vakantie is dat je op veel mooie plekjes komt die bekend zijn bij de locals die de cache gelegd hebben maar het zijn bijna allemaal plekjes die niet in de reisgidsen staan. We zoeken ook nog een cache bij twee grote buizen waardoor water onder de weg doorstroomt.

Volgens de beschrijving moet de cache in een van de buizen zitten, maar waar we ook zoeken, geen cache te vinden. Wel vinden we een stuk vislijn dat aan de buis vastzit. Het levert ons veel schrammen en blauwe plekken op maar helaas geen cache. We tanken de auto af en doen alvast wat inkopen voor de komende dagen, want in het Wrangel St. Elias is weinig tot niets te krijgen. Even een paar dagen zonder voorzieningen, dus dat vraagt wat extra voorbereiding. Aan het eind van de middag willen we nog even op terras gaan zitten, maar dat willen blijkbaar veel mensen, dus we kunnen even niet terecht bij ons favoriete terras van de Fat Mermaid aan de haven en uiteindelijk belanden we een stukje verder op terras. Als we er aankomen zit er nog niemand, maar als wij er eenmaal zitten met een biertje loopt het terras toch snel vol. Met een bordje calamares erbij is het er goed te doen. We kruipen wat eerder in ons bedje, want morgen hebben we een lange tocht voor de boeg.
Reageer hier

Dag 6: maandag 22 juli 2013, Valdez - McCarthy

Vandaag belooft weer een prachtige dag te worden, de zon schijnt al vroeg. Na het ontbijt wordt er eerst even geskypt met het thuisfront. Daarna is het tijd voor het olieverversen. Bij dezelfde garage waar we vorig jaar de lekker band hebben laten maken, het voelt al een beetje vertrouwd. Precies om 9:00 uur is de eigenaar aanwezig. Of ik de olie en het oliefilter bij me heb? Nou nee, daar had ik niet op gerekend. Dus hij moet nog even op pad om de benodigde materialen te halen. Ondertussen sta ik bij de garage te wachten terwijl de olie inmiddels uit het motorblok loopt. Alles staat wagenwijd open terwijl er geen enkel personeelslid aanwezig is. Binnen 10 minuten is de eigenaar terug en dan is het karwei snel geklaard. Oliefilter eronder, nieuwe olie erin, even oliepeilen en klaar is Jos. Vijftig dollar, dat betalen we in Nederland al om de garage binnen te mogen rijden. En dan op pad naar McCarthy.

Als we het dorp uitrijden zien we twee bald eagles. Prachtig weer om te rijden en af en toe een cache op te pakken. De route over de bergen is schitterend met prachtige vergezichten. We kijken nog even bij de Worthington Glacier en het lijkt alsof de gletsjer korter is dan vorig jaar. Er lijkt ook meer smeltwater vanaf te komen, of denken we dat nu alleen maar?

Thuis nog eens de foto's en filmpje terugkijken. De rit is rustig, er is weinig verkeer en wat er rijdt, rijdt rustig. Prima dagje zo. We vinden nog wat caches die vorig jaar voor ons verborgen bleven, vandaag lijken we beter in vorm. Niet vergeten muggenspray te gebruiken anders hebben we binnenkort een bloedtransfusie nodig.

Maar ondanks de spray steekt de zoemende brigade er lustig op los. Bij Chitina bezoeken we het ranger station en we horen dat de weg er prima bij ligt, alleen het eerste stukje is gravel en steentjes, daarna wordt de weg vlak, bijna alsof hij geasfalteerd is. Hoewel bij de ingang van de weg staat dat het een een-rijstrook weg is, kunnen er bijna overal twee auto's naast elkaar rijden. De weg is lang en zoals de Lonely Planet meldt "het landschap kent weinig variatie", in gewoon Nederlands "is saai". Voor de route hoef je het niet te doen.

De eerste brug die we moeten passeren was vroeger een houten brug zonder leuningen, pas in 1988 zijn er vangrails geplaatst. Het moet toen beslist spannender zijn geweest om over de 117 meter hoger brug over de kloof van de Kuskulana rivier te rijden. Wrangell Saint Elias is het grootste nationale park van de USA, 53.000 km² groot, vier keer zo groot als bijvoorbeeld Yellowstone NP. Er verheffen zich 16 van de hoogste bergtoppen in de VS. Samen met het aansluitende Candese Kluane NP is dit het grootste aaneengesloten ecosysteem ter wereld. Er wonen beren, wolven, veelvraten, elanden, kariboes, Dall schapen en berggeiten. Een gebied dat je moet ontdekken. Er liggen twee oude mijnstadjes in het park, McCarthy en Kennecott. Vlak voor McCarthy ligt een brug waar je alleen te voet of met de fiets over mag. Je moet je auto buiten laten staan en en shuttle brengt je naar je verblijfplaats. Vlak voor de brug blijkt ons verblijf te liggen.

We krijgen een cabin met uitzicht op de Root gletsjer en we zien de gebouwen van de Kennecott mijn in de verte. 's Middags hebben ze nog wat bomen gerooid, waardoor het uitzicht vanaf ons terras adembenemend is. In de Kennecott rivier die grenst aan onze lodge drijven stukken ijs van de Kennecott gletsjer.

We gooien snel wat spulletjes in onze cabin en drinken een biertje op onze veranda, dat wil zeggen, we doen een poging maar worden weggejaagd door agressieve vliegen en muggen. Dan maar even op het balkon van de Lodge, daar staat net iets meer wind en daar blijven vliegen en muggen weg. We besluiten naar McCarthy te wandelen voor ons avondeten. We eten bij de the Golden saloon, het restaurant van de McCarthy Lodge. Wat ons betreft geen aanrader, want de Calzone van Esmée is niet gaar en als hij mee teruggenomen is blijkt dezelfde Calzone daarna alleen wat langer in de oven teruggeplaatst te zijn. Een bijzondere manier van doen. Ook het begrip medium blijkt bij de Angus burger van Jos ruim geïnterpreteerd te zijn, in Nederland heet zoiets goed doorbakken. Het bier is lekker, maar dat kan je overal krijgen. We wandelen terug naar ons huisje aan de rivier. Nog even de dag doornemen en dan slapen.
Reageer hier

Dag 7: Dinsdag 23 juli 2013 McCarthy & Kennicott

Met een prachtige zon op de Root gletsjer worden we wakker in McCarthy. Naast ons blijkt er nog een andere familie in de cabines te logeren, een vader, moeder, zoon en schoondochter uit Pennsylvania. Vader en moeder zijn vroegtijdig gepensioneerd (dat kan al bij 35 jaar overheidsdienst) en zoon en schoondochter zitten "in between jobs", maar gaan werken in Colorado. Ze hebben dus maanden de tijd om rond te reizen. Van moeder krijgen we een visitekaartje waarop staat dat ze independent marketing consultant is. We worden uitgenodigd om een keer te komen logeren als we in de buurt zijn. Na alle vakanties in de USA hebben we op deze manier al veel kaartjes gekregen. Misschien moeten we toch eens al die adresjes langs ;-)

Na het ontbijt gaan we eerst McCarthy verkennen, maar veel meer gebouwen dan die we gisteren gezien hadden, zijn er niet. We weten nu wel waar de general store is die ook wat levensmiddelen verkoopt, naast huishoudelijke artikelen en gereedschap. Daar komen we een Nederlander tegen die de weg naar McCarthy is komen vliegen. Hij had gehoord de de weg er naar toe zo onbegaanbaar was, dus hij had geen risico genomen en had een vliegtuig genomen. Tja in Alaska is het vliegtuig nemen toch iets gebruikelijker dan bij ons in Nederland.

We informeren bij een toeristenwinkel, die ook de bustickets naar Kennicott verkoopt, naar de mogelijkheden van vertier in de omgeving. Een hike naar de glacier voor $75 p.p.wordt aanbevolen. Maar we hebben inmiddels van onze huisgenoten gehoord dat je zelf naar de gletsjer toe moet lopen en dan heel even het ijs op mag. Als we dan toch moeten lopen dan doen we dat net zo lief op eigen gelegenheid en dus wandelen wij de 3 km enkele reis samen op het gemak.

Het pad kronkelt wat langs de bergen en met wat stijgen en dalen is het toch een stevige wandeling in de zon. Bij de gletsjer is het koel en er staat een flink windje. Het is bijzonder om te zien de een deel van de gletsjer onder een laag puin is bedekt, waar wij naar toe zijn gelopen is de gletsjer weer herkenbaar als ijs, aan de kant nog een grijs maar verderop wit.

De teen van de gletsjer (wij spreken van voet, maar Amerikanen van teen) ligt bijna bij onze lodge. Onderweg komen we veel jongeren tegen met volle bepakking, een zomerkamp. Ze kamperen vlak bij de gletsjer en maken een tocht door het hele park. Een flinke tocht met al je spulletjes op je rug.

Blij dat wij dat niet hoeven te doen. Kennicott is een oude mijnplaats waar koper werd gewonnen. Er staat het hoogste houten gebouw ter wereld met 14 verdiepingen, de oude mijnfabriek en de aangebouwde kantoren van de aannemers en onderaannemers. Het staat er sinds 1908 toen het mijnbouwbedrijf begon en raakte in verval nadat de koperwinning werd gestopt. Tegenwoordig probeert men de vervallen gebouwen weer in de oorspronkelijke staat te herstellen, waarbij de vraag is wat oorspronkelijk is, want de gebouwen worden met de huidige bouwtechnieken herbouwd. In Kennicott staat een oude bus die nu dienst doet als pizzabakkerij waar je je pizza op maat gemaakt krijgt. Vijf maten en allerhande beleg. Een welverdiende lekkernij na al het wandelen in de zon. Daarna gaan we terug met de shuttle naar MaCarthy waar we voor morgen een vliegtocht over de gletsjers reserveren. We hebben gehoord dat de 70 minuten toch meer dan de moeite waard is. Je vliegt dan over 13 gletsjers en het uitzicht vanuit de lucht schijnt adembenemend te zijn. We verheugen ons erop.

Bij de kruidenier kijken we nog even voor eieren en spek, maar de eieren gaan alleen per dozijn en het spek alleen in grootverpakkingen en met nog maar twee overnachtingen in onze cabin met keuken, te gaan is dat net iets te veel van het goede.

We stoppen nog even bij de Patato, waarvan we gehoord hebben dat je er lekker kunt snacken en allerlei soorten koffie kunt kopen. We proberen een portie friet met rozemarijn en knoflook en concluderen dat dit smaakje het in Nederland ook best goed zou doen. De espressomachine is kapot dus voor ons helaas geen lekker bakkie koffie.

Als we bij de lodge komen zien we dat twee mannen vlees staan te snijden en we vermoeden dat er een barbecue gaat plaatsvinden. De eigenaar vraagt of we beer lusten. Geen idee: wij hebben nog nooit beer gegeten. We mogen het vanavond proberen, want de mannen hebben vandaag bij het werk een beer geschoten. Geen grote, maar toch een beer.

Misschien toch maar even aanschuiven bij de BBQ? 's Avonds schuiven we inderdaad aan bij de Bear-BQ. Beer is niet geweldig lekker, maar het is zeker ook niet vies. Hoe langer we er zitten hoe meer mensen op de barbecue afkomen. We wisten niet dat er nog zoveel leven in dit dorp was, maar er is wat rond gebeld en nu weet iedereen van de barbecue af en iedereen wil wel beer proeven.

De meesten nemen nog iets te eten of te drinken mee. Dus is er plots ook verse zalm en pasta salade. Gelukkig hebben wij ook nog wel wat whiskey en cola om toe te voegen aan al het lekkers. Ineens verschijnen er ook een meisje en een jongen met een banjo en een gitaar en ondertussen is het kampvuur aangestoken. Al met al wordt het een heel gezellig feestje tot in de kleine uurtjes. Wat een onvergetelijke ervaring! Slapen is daarna niet echt een probleem.
Reageer hier

Dag 8: woensdag 24 juli 2013, McCarthy

De dag na het berenfeestje zijn we toch wat minder fris dan we dachten en hoopten. Laat opblijven is niks voor ons en met een drupje alcohol erbij is de ochtend niet echt aan ons besteed. Als we bij het ontbijt aanschuiven om 9:00 uur is de familie uit Pensylvania al helemaal fit, tja die drinken geen alcohol. De rest van de bewoners is nog onder zeil. We nemen met een welgemeende hug afscheid van onze Pensylvania vrienden, zij gaan richting Valdez. Wij doen het vandaag een beetje rustig aan en dat kan ook omdat we een vliegtuigje hebben besproken om ons over de gletsjers te vliegen. We hadden de keuze uit 's morgens om 11:30 uur of 's middags na 16:00 uur. Wij kozen voor het eerste en dat blijkt een goede keuze achteraf. 's Middags wordt het weer bewolkter.

We wandelen naar de brug en worden daar opgehaald door een busje van het verhuurbedrijf. Daarna is het een kwestie van een handtekening zetten en dan naar het vliegveld. Daar staat het vliegtuig al klaar. We delen het vliegtuig met een dame uit Canada en de piloot, Austin. We vertrekken met stralend weer en dat zal de hele vlucht zo blijven.

We gaan over rivieren, dalen, verse aardverschuivingen (die had Austin vanmorgen nog niet gezien) en vliegen over heel veel gletsjers, met en zonder naam. Die laatste danken hun naamloos bestaan aan het feit dat ze te klein zijn voor een eigen naam! Een kwart van de oppervlakte van het park is gletsjer, ongeveer 5000 vierkante mijl.

De Malaspina is de grootste en is net zo groot als de staat Rhode Island. We vliegen eroverheen en we kunnen bijna niet geloven wat we zien. Er zijn gletsjers die alleen beginnen en samenvoegen met andere, en soms krijgen ze de naam van een van de oorspronkelijke gletsjers, maar soms ook een volkomen nieuwe naam.
We zien ijsmeertjes zo blauw dat het bijna onnatuurlijk is en ijsmeertjes die naast elkaar liggen en volkomen van kleur verschillen, de ene azuurblauw en de ander de kleur van lichte chocolademelk. We zien zelfs een meertje bovenop de ijsmassa van een gletsjer.

Er zijn enorme ijsmassa's die kilometerslang door het gebergte glijden - de Nabesca Clacier met 75 mijl de langste - of soms kortere die bijna van de berg afstorten om dan een nieuwe gletsjer te vormen. Wij zijn sprakeloos van bewondering. We eindigen boven de Root Glacier, waar we gisteren bovenop liepen.

We zien Kennicott vanuit de lucht en de piloot laat ons ook nog even de ingang van een verlaten mijnschacht zien. De 70 minuten van de vlucht vliegen voorbij en pas later merken we dat we bijna 90 minuten in de lucht zijn geweest en daarmee hebben we waar gekregen voor onze dollars. Dankzij het prachtige weer verloopt onze vlucht bijna zonder enige turbulentie en als we die wel hebben en we onze piloot melden dat het ons goed gaat draait hij extra rondjes in de lucht. Na een vlekkeloze vlucht landen we weer op de airstrip van McCarthy. We laten ons afzetten bij de Patato voor een lunch met hamburger en salmonburger. Het smaakt fantastisch. Het biertje in de Golden Saloon zit er nog niet in, want die gaan pas om vijf uur open. We wandelen terug naar onze cabin en besluiten tot een rustig middagje. We lezen wat en rusten wat en genieten na van onze vliegtocht. 's Avonds kijken we of we bij de camping die een halve mijl verderop ligt wat lekkers kunnen eten, maar als we alleen burgers zien, besluiten we toch naar McCarthy te gaan en te gaan eten bij een van de beste restaurants van Alaska, in de McCarthy lodge.

De McCarthy lodge is een gerenommeerd restaurant, dat net aan de andere kant ligt van het hotel waar ook de Golden Saloon deel van uitmaakt. We kunnen pas een uurtje later terecht en dus is het tijd voor een biertje bij de Golden Saloon. Als we om 20:15 uur binnenschuiven bij de McCarthy lodge zijn we de laatste gasten. We worden lekker gemaakt door een groep Duitsers met Amerikaanse gidsen die vertellen hoe geweldig het was. Wij moeten het nog zien. We bestellen een maïsmousse met spinazie en scallop en een Copper River zalm voor Esmée en een Ribeye biefstuk voor Jos. Het voorgerecht is niet helemaal onze smaak, beetje te zoete maïsmousse, maar de hoofdgerechten zijn "spot on", helemaal goed bereid en met heerlijke sauzen en bijgerechten. We geloven er echt in dat dit een klasse-restaurant is, of beter een restaurant met een klasse-chef. We drinken er een heerlijk flesje Australische Sauvignon Blanc bij en we zijn helemaal content.

Ondanks dat we inmiddels de enige gasten zijn en alle tafels vol met vuile borden en glazen staan. We ontdekken dat de muziek uit een iPhone komt en we noteren nog een de naam van de singer/songwriter, Ray Lamontagne met de cd Trouble, een echte aanrader volgens ons. Voldaan verlaten we het restaurant na het betalen van de rekening van $ 130,- waarvan we overtuigd zijn dat het dit geld helemaal waard was. We ontmoeten nog meer Nederlanders die ook naar McCarthy zijn gevlogen om de moeilijke weg te vermijden. We weren nu al dat we ze in Tok weer terug gaan zien. We wandelen terug naar onze Lodge en hebben geen moeite met slapen, na nog een klein nachtmutsje.
Reageer hier